داشتم فکر می کردم مرز بین عشق و دوست داشتن و هوس و تخیل و وهم چیه؟ نمی دونم واقعا نمی دونم فقط اینو می دونم با این مرزبندی ها و غلط پنداشتن احساساتمون و ترس از بروز اونها به یک سنی میرسیم ک میبینیم بازم به اون معنای خاص عشق و دوست داشتن نرسیدیم عشق جز دوست داشتن افراد از ته قلب نیست به جز خوشحالی حقیقی در معیتشون نیست به جز خودت بودن در کنارشون نیست به جز احساس لذت بخش بودن اون لحظه تو زندگی نیست ما انسانها داریم حتی برای عشق وعلاقه هم قانون و قاعده وضع

وابستگی و دوست داشتن هیچ فایدهای برای زندگی نخواهد داشت نمی خوام دیگه دوست داشتن هیچ کسی رو تجربه کنم و دیگه اجازه دوست داشتن ب خودم نخواهم داد میخوام دلمو سنگ کنم تا ی مدت مدیدیی:} تا الان خیلی از زمانمو از دست دادم به خاطر دوست داشتن کسایی ک رفتن پی زندگی خودشون درسته هیچی نبود فقط ی مشغولیت ذهنی داده بود بهم . نمیخوام بقیه زندگی مو هم با همین منوال تلف کنم فایده ای نداره عاقبتی هم نداره. الا بذکر الله تطمین القلوب